REDDERSYNDROOM

Als ik ergens over mee kan praten, dan is het dit onderwerp. Dit was toch wel één van de meest hardnekkige processen die ik tot op heden ben tegengekomen in mezelf. En nu ik op
punt ben dat ik snap hoe het werkt, wil ik het ook graag met jullie delen. Wellicht komt het je niet volledig onbekend voor...

Het reddersyndroom - zoals ik 'm zelf heb ervaren - kent diverse vormen en gradaties. De meest milde vorm uitte zich in bezorgdheid. Ik zag iemand keuzes maken waarbij heel duidelijk was dat het mis moest gaan. Dus probeerde ik die persoon te overtuigen om toch andere keuzes te maken. Dat gebeurde natuurlijk niet - wat voor die persoon waren die keuzes juist heel logisch en volkomen juist - en als het dan inderdaad mis ging, had ik het gevoel dat ik had gefaald.
Maar het ging nog veel verder. Concrete voorbeelden zal ik je besparen (dat zou een boekwerk worden) maar uiteindelijk draaide het er om dat ik me verantwoordelijk voelde voor het proces van een ander. Wilde ik het liefst dat proces van die ander overnemen. En het meest lastige was: ik dacht dat ik goed bezig was. Zorgzaam. Liefdevol. Meelevend. Noem maar op. Dus waarom zou ik daar mee stoppen?

Totdat ik de moed had om echt naar de intentie onder het reddersyndroom te kijken. Het was helemaal geen liefde. Ik cijferde mezelf weg, dus hoe kan dat liefde zijn? Nee, het was angst. Voor iedereen klaar staan was een manier om mezelf belangrijk te maken, onmisbaar zelfs. Want als iemand afhankelijk van je is, ben je verzekerd van hun liefde, toch? Maar ook afhankelijkheid is geen liefde. Ook afhankelijkheid is angst.

Ik wist dat ik mezelf beperkte met het reddersyndroom. Ik kon dat fysiek regelmatig voelen. Maar de andere kant van de 'redder medaille' was voor 'onverschilligheid', iedereen maar lekker laten aanmodderen. En dat paste ook niet bij me. Dus ben ik heel rustig, stapje voor stapje, mijn keuzes gaan baseren op 'wat past bij mij'. En soms was dat 'iemand te hulp schieten' en soms was dat 'iemand in z'n sop gaar laten koken'. En terwijl ik handelde uit liefde voor mezelf (trouw zijn aan jezelf en echt alleen kiezen voor wat bij je past is in mijn beleving dus wel liefde) begon ik te merken dat de wereld niet instortte als ik me niet overal mee bemoeide. Dat mensen keuzes maakten die ik niet begreep en daardoor inderdaad soms harde lessen op hun pad zetten, maar dat ze uitstekend in staat waren om daar mee om te gaan.

En voordat ik het echt heel bewust besefte, begon ik te vertrouwen op het proces. Begon ik te snappen dat we allemaal precies zijn wie en waar we moeten zijn. Dat we geen zicht hebben op het grote geheel en dat sommige situaties vanuit onze beperkte visie wellicht ''fout'' aanvoelen, maar in het grote geheel weer perfect past. Dat vertrouwen. Het heeft een groot deel van het reddersyndroom voor me vervangen. Helemaal weg is het niet en dat hoeft ook niet. Het biedt me de mogelijkheid om weer bewust voor het vertrouwen in het proces te kiezen. Maar ik kan je zeggen: jezelf niet meer verantwoordelijk voelen voor het proces van een ander is een enorme bevrijding. En je zet daarmee niet alleen jezelf in jouw eigen kracht, maar ook die ander. Want ook hier draait het om vertrouwen. Het vertrouwen dat die ander nooit méér op z'n bord zal krijgen dan hij/zij op kan. Het vertrouwen dat ook voor hem/haar gezorgd wordt, net als voor mij. Dat hij/zij in staat is om het eigen proces te doorlopen op zijn/haar eigen manier. Is dat geen prachtige manier om met elkaar om te gaan?

Handreikend,
SYL